Yolda savruluyor idim, başka açıklaması yoktu cümlelerimin!

Bir şeyler oluyor ve bir şeyler bitiyor, insanlar doğuyor ve insanlar ölüyor, bir şeyler okuyorum ve bir şeyler duyuyorum, güneş açıyor ve güneş batıyor, ...

Bense en sonunda tüm düşünceler içerisinde sadece bir cümleyi fısıldıyorum;

"Yaşamak bu kadar yorucu olmamalıydı."

İnancım gereği söyleyebileceğim çok cümle var, bu cümle yerine.

Ve yine oysa; bu cümleyi kurmuş olmak, o inanca da aykırıydı aslında! Ve sonunda bu cümleyi kuran benin aklı, neredeydi acaba? Tövbe bin estağfirullah!

Hani bir cümle var ya; "İyiyim desem yalan olur, kötüyüm desem inancıma dokunur." Her şey o misaldi ve kelimeler kifayetsizdi de, bakma içimde kitap yazmak isteyen biri vardı işte. Bir cümle tertemiz her şeyi izaha yetiyor idiyse, bu saçmalıklar niyeydi? İlla zorlayacak idiydim bir şeyleri. Ah bu benim yontulmamış öfkem!

Zaman geliyor, zaman geçiyor. Seneler geldi ve geçti bile çoktan. Yaşanan ne çok şey var oysa ve her şeyin bir anda biteceği hayaline kapılmak, ne büyük yanılgıymış oysa! Tamam, Allah ol deyince her şey bir anda olur, o güven hep içimizde idi ama madem öyle idi, neden başka şeylere bel bağlamış idim? Yolumu mu kaybediyordum ben? Sahi, bu gidiş nereyeydi? Ben nereye gidiyordum? Bu zaman, güya bir günde değişikliğe uğrayan ama esasen değişmeyen bu zaman, nereye gidiyordu? Meçhuldü tabi her şey, doğruydu. Yine bir cümleye sığınmak lazım idi herhal;

"Görelim bakalım Mevlam neyler, neylerse güzel eyler."

Bu cümleler de olmasa idi, halimiz nece idi acep? Ne yalnız idik oysa ve bu yanılgıya kapılmak ne kolay idi aslında. Yalnızım demek de inanca dokunabilirdi, değil mi? Rabbim, sadece biraz yorgunum, söylemek istediklerimi lütfen anla. Çünkü hissettiklerim dışarı yanlış şekilde çıkıyor. Rabbim, beni bir sen anlarsın. Ve Rabbim, elhamdülillah sen varsın.

Yoksa nasıl uyanmayı isteyebilirdim ki bu sabaha? Yoksa nasıl yataktan çıkacak o gücü bulabilirdim ki? Rabbim, sen varsın. Sen her yerdesin.

Mehmet Akif ne diyordu, "Atiyi karanlık görerek azmi bırakmak, Alçak bir ölüm varsa eminim budur ancak." Madem öyle idi, bu yataktan çıkmak dahi istemeyiş nedendi? Bu da bir azmi bırakmak değil miydi? Yaşamaya direnmek de azmi bırakmak değil miydi? Öyleydi...

Yorulabilirdik, bunda sıkıntı yoktu. Doğaldı da yorulmak. Çünkü yaşamak bir imtihan idiyse, yorucu olmalıydı değil mi? Şükür, mantıklı birkaç cümle kurabilmeyi becerebildim sonunda. Öfkelenmiş ve yolda yalpalayan biz zihni tekrar düz yola sokma çabaları, işte bu olsa gerekti. Mesele yorgunluk değildi aslında, o yorgun zihnimin verdiği tepkilerdi.

Rabbim. Canım yanıyor, görüyorsun değil mi? İnsanlar göremez, görmez ama sen görürsün Rabbim. Ah Rabbim. Her şeyde bir hayır vardı, değil mi? Öyleydi.

Yine bir cümleye sığınalım o vakit;

"Rabbim göndereceğin her hayra muhtacım."

#savrulmak

#birdua