Halt edişler ve Hadsiz umutlar üzerine.

Normalde de yük taşıyabilen biri olmadım hiçbir zaman. Bu yüzdendi, marketten çıkışta poşetlerin annem ve kardeşim tarafından elimden alınması. Bu bildiğim bir gerçekti, bileklerim biraz güçsüzdü. Ama konu hislere gelince, konu başkaydı. O konuda güçlü olduğumu sanırdım. İçimdeki o tonlarca ağırlığı taşıyabildiğim için övünürdüm kendimle hatta. Helal be sana, derdim kendime.

"Sahi, helal be sana güzelim."

Ama, bugün, bu ara ve geçip giden o belirsiz zaman diliminde; omuzlarım taşıdığı yükün ağırlığıyla çalkalanıyor. Kalbim, bu yük bana da çok fazla, dercesine bağırıyor. Ve beynim, biliyorum biraz uyku istiyorsun ama bu yük bana da çok fazla dercesine fazla mesai yapıyor. Ve ben, hepsinin arasında, tüm bedenimin karşısında, en nihayetinde kendime yapmış olduğum zararı düşünüyorum...

"Sahi, helal be sana kısmından, hangi ara iyi halt ettin kısmına gelmiştik biz?!"

Bir kere daha söylüyorum. İyi halt ettin güzelim. Kendini getirdiğin bu hal ile, iyi halt ettin...

Herneyse. Her ne ise. Her ne haltsa işte...

Biliyorum, ne sırası ne de zamanıydı. Ama hayatta her şey zaten çok zamansızdı. Tıpkı bu ruh haline, bu döneme, eskiye geçiş gibi... Bir anda karşıma çıkan geçmiş, bir anda mevcut bulan olaylar ve bir anda gelen her şey!!! Kimselerle konuşamadığım fakat üzerimde taşıdığım her şey. Her şey...

Anlasana güzelim, bedenimin çığlığı bu. "Dağıldım." Diyor bana. Bağıra bağıra diyor da, ben sakince "Biliyorum." Diyorum. Anlıyorum da diyemiyorum, çünkü sadece biliyorum. Anlamıyorum çünkü. Ve saçma, arada bir uğrayıp duran o saçma düşünce uğruyor yine;

"Kimse anlamadı ki beni, kendim nasıl anlayayım?" Gibi bir düşünce...

Bu düşüncenin sebebi, bekleyişti belki de. O lanet bekleyişler.

Herneyse. Her ne ise. Her ne haltsa işte!

Biliyorum, öfkeliyim. Farkındayım. Bunu da biliyorum ama bunu da anlamıyorum. Niye öfkeliyim şuan mesela? En sonki öfke nöbetinin üzerinden, hatrı sayılır bir zaman geçmişti oysa.

"Bunu aştığımızı sanıyordum, oysa."

Neyine güvenerek aştığını sandın öfkelerini güzelim? Hadi söyle bana, neyine güvendin? Kendine bu konuda nasıl güvendin?

Doğru ya, sen güvenmiş gibi yapmayı seversin. "Miş" gibi davranmaya bayılırsın sen. Görmek istediğin gibi görmeyi seversin. Kendini kandırmaya bayılırsın sen mesela. Hatırlasana, bundan birkaç yıl önce de babana şöyle bir cümle kurmuştun;

"Seni iyi sanmak istediğim için iyiydim." Gibi yalanlarla dolu bir cümle. Onu iyi sanmak istedin ve kendini ikna ederek kendini kandırdın. İyiyim diyerek ise, bir kez daha kendini kandırdın...

Tamam. Her neyse. Her ne ise. Her ne haltsa işte!!!

Küfür sevmezsin sen, bilirim ama küfredecek gibi bir halin var. Fakat merak ettiğim bir şey var.

"Kime?"

Bak bunu bilmiyorum sanırım. Küfür bilmem, küfür etmem ve küfür sevmem ama küfür edersem bir gün de, kendime ederdim sanırım. Hem de en büyük küfürleri...

Bu konuyu eşelemeye gerek yok. Bazı şeyler, bedenin dışına taşmamalı. Her ne kadar bedenim bu düşünceye karşı olsa da...

Anlamıyorum dedim ama anladığım tek bir şey var. Konuşmaya ihtiyacım var, öyle etrafımda olan biriyle de değil. Normaldeki gibi de değil. Normal bir konuşma isteği de değil bu zaten. Daha fazla detay veremem ama şunu diyebilirim ki, sabaha kadar konuşasım var! Ve içimde, hadsizce şöyle bir umut var;

"Sahi, sabaha kadar konuşsak, güneş doğana kadar otursak, toparlar mıyız bu dağınıklığı?" Gibi bir umut...

Herneyse. Her ne ise. Her ne haltsa işte!!!

#herneyse

#herneise

#hernehaltsa

#hadsizumutlar