Değişim Rüzgarları Eserken Ben

Değişimin getirdiği zıtlığın içinde boğuluyorum bazen. Durup dururken bu his yükleniyor bedenime. Ne olup ne bitiyor şuan, sorguluyorum. Değişimin hem bir normallik haline gelmesini hem de özünde değişim olmasının getirdiği anormalliği ise nereye koyacağımı şaşırıyorum. Özünde o, değişimin asıl öznesi olan o, benim normalim oldu. Ama bu kadar kısa sürede nasıl benim normalim oldu, işte onu anlayamıyorum. Bu hızlı değişim ise benim feleğimi şaşırtıyor. Hem uyum sağlıyorum hem de bir şeyler garip, biliyorum. Düşüncelere dalıyorum, arada bir bir darlık hali bedenimi yokluyor ve yine bir kendimi anlama yolculuğuna çıktığımın idrakine varıyorum... Zaten hayat da hep bir yolda olma hali değil miydi? Öyleydi...

Bu yolculuğun getirdiği düşünceler, hisler ise; gözlerimin takılı kaldığı her manzarada yankı buluyor. Son birkaç yıldır söylediğim bir cümle vardı, diyordum ki "Artık içime atıp biriktirecek en ufak bir hisse daha tahammülüm yok."... Ve işte bu noktada, değişim rüzgarlarının estiği bu noktada, her şeyi anlamak istememin yegane sebebi biraz da bu cümledeki sır aslında. Zamanında her şeyi yaşamak, anlamak ve atlatmak istiyorum. Bir sonraki ana gelmemesi gereken hisleri, yanımda yük olarak götürmek istemiyorum. Bu yüzden de bu değişimi yaşarken, bu hızlı değişimi yaşarken, dibine kadar ve olması gerektiği gibi yaşamak istiyorum. Sonra ise aşmak... Değişimi aşıp bir düzene varmak. İşte istediğim tam olarak bu...

Zaman olarak süreç isteyen şeyleri istediğimin ise bittabi idrakindeyim. Ve işte bu zaman akarken, bu akan zamanın içindeyken bocalamam da bu yüzden. Neyse, biz geçmişe bakalım. Nasıl her şey çözüldü ise, nasıl bir şeyler halledildi ise elbet yine öyle olacaktır. Sonucu görmeli gözler, bu umuda tutunmalı. Halledeceğiz yaaa! Bunu da halledeceğiz! Bunu da hallederiz Allah'ın izniyle!

Ama elbet akıllarda bir soru;

Bu değişim, bu hızlı değişim, ne zaman yüzde yüz normalim olacak benim?

#değişim

#değişimrüzgarları